خصوصیات بالینی، آزمایشگاهی و اپیدمیولوژیک بیماران مبتلا به بروسلوز در استان همدان: یک مطالعه گذشته نگر روی ۲۳۰ بیمار: گزارش کوتاه

زمینه و هدف: بروسلوز بیماری شایع عفونی در ایران با تظاهرات بالینی متنوع است که در تشخیص افتراقی بسیاری از بیماری ها قرار می گیرد. روش بررسی: کلیه بیماران بستریِ مبتلا به بروسلوز طی سال های 88-1384 در بیمارستان فرشچیان همدان بررسی شدند. اطلاعات از پرونده ها استخراج و در فرم های جمع آوری ثبت و بررسی آماری شد. یافته ها: تعداد 230 بیمار [(5/56%)130 مرد و (5/43%)100 زن] با میانگین سنی 29/29±84/40 که اکثراً روستایی [(6/72%)167] بودند وارد مطالعه شدند. بیش ترین ابتلا در فصل بهار بود. شایع ترین راه انتقال (3/60%) مصرف مواد لبنی غیر پاستوریزه بود. نشانه های بالینی به ترتیب شامل: تب، درد مفاصل، تعریق و ضعف و بی حالی بود. آرتریت و اپیدیدیموارکیت بروسلایی در (5/26%)61 و (1/9%)21 بیماران بود. افزایش esr در (5/59%)137 بیمار و افزایش crp و لکوسیتوز به ترتیب در (9/52%)121 و (8/20%)48 بیماران وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به تنوع علایم بالینی بروسلوز به نظر می رسد در بیماران تب دار با سیر طولانی یا همراه درگیری ارگان ها، بروسلوزیس در تشخیص های افتراقی قرار گیرد.